Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιωργίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιωργίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Γράμμα από τον Αυγερινό, ώρα 5 και 40 ...


                        πηγή
  “Απάνω σου κι απάνω μου έσταξε μία στάλα μέλι.
 Κι ήτανε τόσο να γλυκό που έτρεμαν τα χείλη, 
τα μάθια εδακρύζανε και η καρδιά ‘κολούθα. 
Κι ήπιανες ‘συ βασιλικό κι εγώ ‘πιανα θυμάρι,
 και σαν τραντάφυλλο γλυκό ήτανε ο χορός μας.
 Κι ευώδιαζε το σώμα σου σαν το χλωρό χορτάρι,
 και η ψυχή μου μούδιαζε σα σπόγγος της θαλάσσης.
 Και τα βουνά εγέλαγαν και τα πουλιά ζηλεύαν 
όποτες η λαλίτσα σου έπιανε σολ μινόρε. 
Κι όταν ετέλειων’ ο αμανές καθόσουνα σιμά μου
 κι ήπιανες μου το χέρι μου σα να τα’ ‘ναι βιβλίο. 
Κι ήρχιζες και το διάβαζες όλο χαρά και λύπη,
 γιατ’ έλεγες πως ήξερες τη μοίρα των αθρώπων.
 Από τη μια σου ήβλεπες όλο γλυκά τραγούδια
 κι από την άλλη ένιωθες ένα κομμάτι πόνο.
 Κι ανέβηκες στους ουρανούς κι άρχισες ‘κει να λάμπεις 
κάθε της νύχτας που ‘πεφτε το δροσερό σκοτάδι.
 Κι όλοι πια σε φωνάζουνε κι ολούθε γνωστή είσαι,
 και όλοι σε θαυμάζουνε για τα λευκά σου μάθια. 
Πούλια μου, πιάσε να με βρεις πριν γίνω δυο κομμάθια.
 Κι όλο φωτίζεις τις ζωές των ταλαιπωρημένων,
 κι όλο φωνάζεις στις σιωπές να φύγουν, να σωπάσουν, 
για να μπορούν οι άθρωποι χαμόγελα να ανθίζουν,
 οσάν τ’ ανθάκι το μικιο μίας πορτοκαλίτσας.
 Μα δε σε βρίσκω ,Πούλια μου, όσο κοντά κι αν είσαι,
 αφού ανέβηκα κι εγώ στα ύψη και στα κρύα,
 για να προσέχω όσα ποθείς να είναι ευτυχισμένα, 
τσι ώρες που η ψυχούλα σου γλυκά γλυκά κοιμάται.
 Και δε σε φτάνω ,Πούλια μου, όσο ψηλά κι αν φτάσω,
 μα ο έρωντας λεν’ δε φτάνετε κι είναι σαν παραμύθι.
 Ζεστός, γλυκός και αρμυρός σαν μία πεταλίδα,
 που ‘ενα παιδάκι ήφαγε από το δίπλα βράχο, 
‘κει που καθόμασταν παλιά αγκαλιασμένοι
 και δίναμε, δειλά δειλά, μικρούς όρκους αγάπης.
 Κι ετούτο είναι το γράμμα μου να σε καληνυχτίσω,
 αγάπη μου που στ’ όνειρα όλο με τριγυρίζεις.
 Και δεν ξεχνώ τα μάθια σου που λάμπαν στο σκοτάδι,
 που απ’ την ψυχή σου παίρναν το φως και λαμπυρίζαν 
 Θυμήσου τον Αυγερινό κι όντες θα ξημερώνει
 θα χαιρετώ θολά θολά σαν άνεμος κι αγιάζι.
 Αχ, βρε καρδούλα μου γλυκιά, η αγάπη πώς τρομάζει.
 Γλυκιά μου βιόλα όμορφη, όμορφη καληνύχτα,
 μ’ αγάπη και με νοσταλγιά, στου έρωντα τα δίχτυα.
 Τη μέρα ο Αυγερινός σου, σού στέλνει καληνύχτα.” 

Εγραψε η Γιωργίνα η εγγονή

 μου...!! το..2014..

Πηγή: http://frapress.gr

Πως να μην είμαι περήφανη!!!!
Να είστε όλοι καλά να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.. να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε  και στα δύσκολα..
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...



Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

ΓΙΟΡΤΕΣ..ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ..


Ακόμα μια φορά ήρθε η γιορτινή αυτή μέρα του Αγίου Γεωργίου για να γιορτάσει οι οικογένεια μου τους Γιώργηδες της..που Παναγιά μαζί τους είναι και μπόλικοι..χι..χι.. 
Από  τον πάτερ φαμίλια..γαμπρό εγγονή αδελφό..και πάει λέγοντας..που ξέρεις ..έχουμε και ελεύθερες  ακόμα...χι..χι..σαν μαγνήτη τους τραβάμε ...
και τώρα που σας συστηθήκαμε για ακόμα μια φορά..λες και δεν μας ξέρατε..χι.χι ελάτε να σας κεράσω ...ένα σοκολατάκι μαργαρίτα με ένα λικεράκι..ρόδι χαρισμένο από φίλη που δεν ξέρετε..χι..χι.. 

Μην βλέπετε το μοντέρνο ποτηράκι του λικέρ
εμένα δεν μου αρέσει.. αλλά τα όμορφα σκαλιστά παλιά ποτηράκια μου ..για άλλη μια φορά μου τα πήρανε τα κορίτσια μου..και μου έδωσαν τα δικά τους τα μοντέρνα..
Βρε κορίτσια μου τους λέω..δεν πάνε αυτά με το γλυκό του κουταλιού..
Πως θα κεράσω πουλάκια μου  το λικέρ σε αυτά τα πανύψηλα ποτηράκια;... 
 Ελα βρε μάνα.. μου λένε δεν θα το προσέξει κανείς..μου λένε..
Θα το προσέξω εγώ .. τους λέω... και σιγά να μην με ακούσουν ..χι..χι..
Οπότε κεραστείτε παρεούλα μου με αυτά που βλέπετε...
Και βέβαια δεν θα σας αφήσω με ένα σοκολατάκι μόνο .. ένα γλυκό κουταλιού πορτοκάλι από τα χεράκια μου..με το δροσερό του νεράκι...
 
και θα τελειώσουμε με ένα γαλακτομπούρεκο που μόλις βγήκε ζεστό ζεστό..!!!

Εύχομαι  σε όλους όσους γιορτάζουν χρόνια πολλά..να τους χαίρονται οι δικοί τους άνθρωποι και να είναι καλά...!!
Να έχετε όλοι μια όμορφη εβδομάδα.!!
Ας ευχαριστήσουμε  τον Θεό που για  ακόμα μια μέρα μπορούμε να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει!!
και εκεί μέσα στα χαρούμενα μας ..ας στείλουμε την θετική σκέψη μας για όσους περνάνε δύσκολα...!! 
Σας ευχαριστώ πολύ περνάτε και τα λέμε..!!!
  

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟ ..ΓΟΝΙΔΙΟ..!!


Εγγονή..!! ...

ΣΑΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΛΕΜΟΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ.. ΓΙΩΡΓΙΑ ΚΟΥΤΕΝΤΑΚΗ13/12/2014 91 SHARES FacebookTwitter 
Κοίταζες το χρώμα του ουρανού ν’ αλλάζει, από σκούρο μπλε σ’ ανοικτό, να γλυκαίνει τρυφερά – να μαλακώνει. Έσβηναν τ’ αστέρια ένα – ένα, κι εσύ γελούσες μόλις τα έχανες απ’ το βλέμμα σου. Ο αέρας είχε πάψει από νωρίς και τώρα πια άκουγες μόνο τ’ αυτοκίνητα που περνούσαν πότε- πότε κάτω απ’ το μπαλκόνι σου. Το βιβλίο σου, στη σελίδα 23, είχε μείνει ανοικτό στην αγκαλιά σου, και τ’ ακροδάχτυλα σου χάιδευαν το εξώφυλλο με ρυθμό και αγάπη. Ένιωσες την ανάγκη να φωνάξεις μα, αντί για αυτό, ψιθύρισες μια μελωδία απ’ τα παλιά ,που θύμιζε λιγάκι τον εαυτό σου πριν νυχτώσει. Και δεν ήθελες τίποτα άλλο, παρά μόνο να ακούς τη μελωδία να ξεβράζεται απ ‘τα στήθια σου κι εσύ, με κλειστά τα μάτια, να φαντάζεσαι τη θάλασσα να βγαίνει από μέσα σου. Μία ζαλάδα σε παρέσυρε μακριά και τα χέρια σου ξαφνικά βρέθηκαν ν’ αγγίζουν το πρόσωπο της γιαγιάς σου. Είχε ζαρώσει και δεν ήταν πια μαλακό κι αφράτο ,όπως θυμόσουν, ούτε ζεστό και χαμογελαστό. Ήταν ένα πρόσωπο ανέκφραστο, μόνο ρυτίδες, μόνο ρωγμές. Πήγες να φωνάξεις τ’ όνομα της μα δεν το θυμόσουν. Άνοιξες το στόμα σου να πεις «Γιαγιά» μα ακούστηκε μονάχα ένας θόρυβος, σαν αυτόν που κάνουν τα μηχανάκια στην εθνική 7 ηώρα το πρωί. Απ’ τα μάτια σου άρχισαν να τρέχουν στάλες βροχής, που απλώνονταν στο κίτρινο σου φόρεμα με μανία. Λύγισες κοντά στο οικείο πρόσωπο, να το φιλήσεις, μα τα χείλια σου δεν ένιωσαν τίποτα. Μόνο αέρα. Τα χέρια σου καρφώθηκαν σαν αγκάθια στα μάτια σου, να σταματήσουν τη βροχή. Κι όταν τα άνοιξες, ω! Όταν τα άνοιξες μόνο στάχτη είδες μπροστά σου και ξεραμένα φύλλα λεμονιάς. Μύρισε, τότε, λεμόνι όλο το δωμάτιο, όλη η γη, όλο το σύμπαν. Κι η στάχτη έγινε λίπασμα και φύτρωσαν παντού τριγύρω λεμονιές κι όπως περνούσες δίπλα τους άνθιζαν ψηλές και απλωτές. Κι είχανε, όμορφα και βασιλικά, ριζώσει στην ψυχή σου. Γιόμισες ,το λοιπόν, τσι φούχτες σου μ’ ανθούς κι ήτρεξες να τσι πετάξεις εις τη χάλασσα τη μερωμένη που πλημμύριζε την αμμουδιά την έμορφη. Κι ήτο παστρικιά και ολογάλανη όντες την κοίταξες.  Και γροίκαγες τον άνεμο που σφύριζε και έσουρνε τα φύλλα τα ξερά πέρα κείθε. Και κοίταξες μιαν ακόμα φορά τσ’ ανθούς στη χέρα σου κι ύστερο τσι πέταξες μακρά να τσι ρουφήξει η χάλασσα που τώρα δα ελύσσαξε. Και αναστέναξες βαθέως και πικράθηκες που δεν θα την ξανάδεις τη γιαγιούλα σου την γλυκιά και την ωραία, μα τότες εθυμήθηκες τα λόγια τζη τα βροντερά και τα αγαπημένα: «Να πας να αγαπήσεις τη ζωή κόρη μου, μην την αφήσεις να σου φύγει. Εγώ κι ο θάνατος κάνουμε παρέα γιάντα δεν τον φοβούμαι. Κιοσές με φοβάται κι ετσά κερδίζω λίγο χρόνο. Μα κάθε μέρα με γνωρίζει και καλύτερα. Να γίνεις φίλη με το θάνατο κόρη μου ,να του κρατείς το χέρι και να πορεύεσαι μαζί του. Μήτε να τον φοβάσαι, μήτε να τον εμπιστεύεσαι. Να μαθαίνεις κάθε μέρα κόρη μου τσι ομορφιές του κόσμου και μην αφήνεις κανένα να σε κουμαντάρει. Σαν τον άνεμο να ‘σαι κόρη μου, ευγενική και δροσερή όντες το θέλεις, μα να λυσσομανάς όντες σε πνίγει τ’ άδικο. Ν’ αγαπήσεις κόρη μου τη ζωή και τσι ανθρώπους τζη και να μην αφήνεις κακία να βγει ποτέ τζη από μέσα σου. Μόνο αγάπη κόρη μου, αγάπη και πίστη στη ζωή. Σ’ αφήνω κόρη μου γιάντα εμένα μ’ έμαθε πια ο θάνατος και δεν μπορώ να του χαλώ εδά το χατίρι.» Τα δόντια σου έτριζαν δυνατά κι η καρδιά σου χτυπούσε αλλοπρόσαλλα. Άνοιξαν τα μάτια σου και είχε πάει δύο το μεσημέρι. «Τι ήταν τούτο το όνειρο;» αναρωτήθηκες. Κοντοστάθηκες για λίγο να κοιτάς τον ουρανό. Άνοιξες την παλάμη σου και είχε μέσα ένα ανθάκι λεμονιάς που μοσχοβολούσε..!!!!! 

Πηγή: http://frapress.g   εδώ γράφει η μικρή  εγγονή μου....αυτή η ανάρτηση της ανήκει....από καιρό ήθελα  να  κάνω μια αφιέρωση... σε εκείνο το ανθάκι της λεμονιάς  της..!!!!
Αφιερωμένο σε όλους σας..!!

Αγαπημένη μου παρέα .. τα σημερινά γεγονότα με ξεπερνούν και συγνώμη που δεν μπορώ αυτή την φορά να σας αφήσω ένα χαμόγελο....!!!!!!
Να είστε όλοι καλά..!!